Loving to Death
“..เลิกกันแล้วมีชีวิตต่อไป
หรือ ไปรักกันต่อในนรก!”
สิ้นเสียงมินโฮจุนฮเวกุมมือดงฮยอกไว้แน่น
แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยากเลิกกัน ถึงแม้ตายจะเป็นทางเลือกสุดท้าย เขาก็จะเลือกมั้น
“ถ้ามึงเลือกที่จะรักกันต่อก็ตายไปซะ”
“เป็นพี่เองไม่ใช่เหรอที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้..
ถ้าพี่ดูแลดงฮยอกดีๆ ไม่แอบไปมีคนอื่นแบบนั้น ดงฮยอกจะหนีพี่มากับผมเหรอ!”
“หุบปาก
กูจุนฮเว ตอนนี้มึงไม่มีสิทธ์พูดห่าเหวอะไรไร้สาระแบบนี้ สิ่งที่มึงต้องทำ
คือเลือกมึงจะอยู่ หรือจะตาย”
ดงฮยอกหันมองจุนฮเวที่จับมือตนเองไว้แน่น
เขารู้ว่าจุนฮเลือกทางไหน มืออีกข้างยกขึ้นมากอดแขนแกร่งไว้ ใช่เขากำลังกลัว..
“ถ้าการตายมันเป็นทางเลือกสุดท้าย
ที่จะทำให้พวกผมได้รักกันต่อไป ผมก็จะเลือกมัน” จุนฮเวพูดขึ้นอย่างใจเย็น
ขายาวก้าวเข้าไปหามินโฮอย่างไม่นึกเกรงกลัวกระบอกปืนที่กำลังจ่อมาทางพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
“หึหึ
ฮ่าๆๆ นี่กูกำลังดูละครหลังข่าวอยู่รึไงวะ น้ำเน่าฉิบหาย!
ฮ่าๆๆ” มินโฮลุกขึ้นปรบมือหัวเราะเสียงดังราวกับคนเสียสติ
จุนฮเวชะงักฝีเท้าก่อนหันมองร่างเล็กข้างๆที่สั่นไหวด้วยความกลัวอย่างน่าสงสาร
นึกเสียใจที่วันนี้เขาพาดงฮยอกออกมา คิดว่าจะได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นสวยๆ..
แต่เขาคงไม่ทันได้อยู่ดูเสียแล้ว..
“โอเค
ถ้ามึงเลือกที่จะรักกัน ยมทูตอย่างกูก็จะมอบความตายให้พวกมึงเอง!” มินโฮชักปืนเตรียมลั่นไก จ่อไปมาระหว่างจุนฮเวและดงฮยอกอย่างนึกสนุก
“ใครสมควรตายก่อนนะ
ไอเด็กเนรคุณ หรือ แฟนเลวๆดี”
จุนฮเวดึงดงฮยอกมากอดไว้และหันหลังเป็นเป้าเดียวให้กับมินโฮ
ร่างเล็กขัดขืนเล็กน้อยกับการกระทำของจุนฮเว
แต่ก็ต้องยอมเมื่อจุนฮเวกอดรัดเขาไว้แน่น
จุนฮเวคิดไว้ว่าหากโชคดีเขาก็จะตายเพียงคนเดียว
และดงฮยอกจะมีชีวิตต่อไป อาจจะดูเห็นแกตัวที่เขาเลือกจะจากคนตัวเล็กไป
แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รักดงฮยอกจนวันสุดท้ายของชีวิต ดวงตาทั้งคู่ปิดลงแน่นสนิท
พร่ำบอกตัวเองในใจว่าเจ็บเพียงแป๊บเดียวเดี๋ยวทุกอย่างก็จบลง
ปัง!!!
เสียงลั่นไกดังก้องไปทั้งหุบเขา
ริมฝีปากหนาของซงมินโฮยกยิ้มก่อนเก็บปืนเขาซองให้เรียบร้อย
“ลืมตาได้แล้วพวกมึงน่ะ”
จุนฮเวและดงฮยอกลืมตาขึ้นหลังจากทุกอย่างสงบลง
เมื่อไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บจุนฮเวรีบหันไปสำรวจดงฮยอกทันที
ภาพที่เห็นทำเอาเขาอดถอนหายใจออกมาไม่ได้
ดงฮยอกทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง คนตัวเล็กก็ไม่มีบาดแผลใดๆเช่นกัน
จุนฮเวเงยหน้ามองมินโฮอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมพี่..”
“กูเบื่อซีนน้ำเน่าแบบนี้จังว่ะ
กูไม่ใช่คนใจร้ายอะไรขนาดนั้นหรอกนะ อยากรักกันให้ตายก็รักกันไป..”
“มันก็ถูกของมึง..
ถ้ากูดูแลดงฮยอกให้ดีกว่านี้ หึ ถ้ามึงคิดว่าตัวมึงดูแลดงฮยอกได้
มึงก็ดูแลดงฮยอกไปแล้วกัน แต่จากนี้พวกมึงไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก กูจะถือซะว่าเราไม่เคยรู้จักกันมา
รักกันนานๆล่ะ เหมาะสมกันดีหนิ”
มินโฮทิ้งท้ายไว้เท่านั้นและขึ้นรถจากไป
จุนฮเวยืนมองจนคนเป็นพี่หายลับไปในความมืด เขาใจหายไม่น้อยที่มินโฮเลือกที่จะตัดความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา
คนที่คอยดูแลเขามาทั้งชีวิตต่อจากนี้ไม่มีอีกแล้ว..
“ผมขอโทษ..
ขอบคุณนะ พี่มินโฮ”
จุนฮเวเอ่ยเบาๆหวังเพียงสายลมจะพัดพาคำพูดนี้ของเขาไปให้มินโฮได้รับรู้
ร่างสูงละสายตาจากถนนที่มืดมิดมองคนตัวเล็กข้างกาย
ก่อนจะประคองดงฮยอกลุกขึ้นให้เข้าไปนั่งพักในรถ
ร่างเล็กโผลกอดคนตัวสูงด้วยความตกใจ
ดีใจ โล่งใจ ในหลากหลายความรู้สึก แขนแกร่งกอดรัดแน่นกลับ
แม้ไม่มีคำพูดใดออกมาจากสองริมฝีปาก แต่ทั้งคู่กลับเข้าใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกเช่นไร
ซงมินโฮมองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างเหม่อลอย
ภาพวันวานของเขา ดงฮยอก และจุนฮเวฉายผ่านสมองอีกครั้ง ยอมรับว่าเขาใจหาย
แต่มันคือทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
มันจริงอย่างที่จุนฮเวบอก เขาไม่ใช่แฟนที่ดีเลยสำหรับดงฮยอก
ไม่แปลกหากดงฮยอกจะทิ้งเขาไปและไปหาคนที่ดีกว่า ถ้าดงฮยอกและจุนฮเวรักกัน
ก็ปล่อยให้รักกันไป ถึงแม้พวกเขาจะทำผิดที่มีความสัมพันธ์กันลับหลัง
แต่ความรักของทั้งสองคนไม่ผิด มันผิดตรงที่เวลาเท่านั้น และเมื่อเป็นอย่างนั้น
เขาก็คงทำได้แค่ขอให้คนที่เขารักทั้งสองคนได้มีความสุข มันคงจะดีกว่า..
THE
END
comment : Rideor Die
#SFpsyche
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น